Το Αστρικό Χωριό, ναι. Η ιδέα αυτού του βιβλίου εμφανίστηκε στο μυαλό μου το 2011. Αλλά καθώς το ζωγράφιζα, βγήκε στις σελίδες του όλη μου η παιδική ηλικία. Φαίνεται πως το είχα στο μυαλό μου από τότε. Αυτή η ανάγκη να «πετάγομαι» σε κόσμους πέρα απ’ τα σύννεφα, με έκανε να νιώθω λιγότερο μόνη. Γενικά ήμουν ένα παιδί που πέρναγε άπειρες ώρες μόνο του, όχι ότι με άφηναν οι γονείς μου μόνη, απλά μ’ έπαιρνε θυμάμαι η μαμά μου στις φίλες της κι έπιανε το μπίρι-μπίρι (να πως βγήκε η Μπιριμπίριλαντ στο Αστρικό Χωριό, χεχε!) κι εγώ, έπρεπε να βρω έναν τρόπο να ξεφύγω και να βρεθώ εκεί που ήθελα. Αλλού.
Τους γκρίζους, βαρετούς χειμώνες, τους αντάλλαζα στο μυαλό μου με σκηνές από τις πολύχρωμες εξερευνήσεις που έκανα στο Τατόϊ όταν πηγαίναμε όλη η οικογένεια παρέα με τη γιαγιά και τα ταπεράκια της αλλά και 
με τέλεια καλοκαίρια που είχα περάσει ψαρεύοντας με πετονιές και καλάμια (ναι, μ’ άρεσε το ψάρεμα μικρή). Άλλοτε σκαρφαλώνοντας στα δέντρα (νάτα και τα Σκαρφαλόδεντρα του Αστρικού Χωριού, υπάρχουν ζωγραφισμένα), άλλοτε κατασκευάζοντας σπίτια με μεγάλα ξύλα που έβρισκα στην παραλία (ίσως γι’ αυτό τα σπίτια στο Αστρικό Χωριό φοράνε καπέλα, για να προστατεύονται από τον καλοκαιρινό ήλιο των παιδικών μου χρόνων!)… Αντάλλαζα τα δάκρυα που έπεφταν από τα σύννεφα, εκείνα τα βαριά, χειμωνιάτικα απογεύματα, με τα γέλια και τ’ αστεία που έκανα με τις φίλες και τους φίλους μου, με την ξεγνοιασιά της ηλικίας μου…
Φαίνεται πως από τότε είχα κρυφό σχέδιο, να φτιάξω επιτέλους έναν κόσμο όχι γεμάτο με μαγικά παλάτια και ποταμούς από σοκολάτες αλλά έναν κόσμο απλό, φτιαγμένο για να χαιρόμαστε, για να περνάνε οι χειμώνες με λίγο περισσότερο ήλιο και για να διαλύονται τα δύσκολα μ’ ένα-δυο «τριαλαρί-τριαλαρό».
Αυτό το βιβλίο όταν το περιέγραφα στην Έλενα Π. (από τον εκδ. οίκο), ανακάλυπτα -κι εγώ η ίδια- πως δεν είχε τίποτα το συναρπαστικό, τίποτα το μεγαλειώδες, δεν ήταν σαν κάτι φοβερές και περιπετειώδεις ιστορίες που αφήνουν τα παιδιά με το στόμα ανοιχτό, όχι. Ήταν αυτό που είναι. Ένα μέρος για τα παιδιά όπου όλα, («όλα μα όλα…») είναι απλά. Όπου το μόνο που χρειάζεται, είναι να είσαι ο εαυτός σου:
Ένα παιδί. Α, ναι, και να χαίρεσαι.
Κι έτσι το έβαλα μπρος. Αυτή ήταν η πρώτη εικόνα που έκανα.
Ζούσα στα σύννεφα. Αλλά δεν ήταν μια εύκολη χρονιά. Ούτε για μένα, ούτε για κανέναν. Κρίση και μνημόνια, δημοψηφίσματα και εκλογές, τρομοκρατικά χτυπήματα και πόλεμοι. Κι ανάμεσά τους, η δική μου καθημερινότητα που μ’ έφερνε όλο και πιο κοντά στον κόσμο των μεγάλων. Ξενύχτια και δυσκολίες στη δουλειά, ξενύχτια στους διαδρόμους των νοσοκομείων και δυσάρεστες επισκέψεις στα θλιβερά δωμάτια της εντατικής. Μέσα σε όλη αυτήν τη μαυρίλα, έβρισκα λίγο χρόνο κάθε φορά να συνεχίσω. 
Γιατί εκεί, στη σκοτεινή πλευρά, η γκρίνια δεν έχει καμία μαγική ιδιότητα, δεν σε πάει αλλού. Χρειάζεται να περπατήσεις μόνη σου μέχρι την πιο φωτεινή πλευρά…
Έκλεινα λοιπόν τ’ αυτιά μου με μουσική κι άφηνα τα χρώματα να βρουν μόνα τους το δρόμο για το Αστρικό Χωριό… Ευτυχώς, είχα το Αστρικό Χωριό.
Κι ευτυχώς, είχα από δίπλα τον αντρούλη μου. Που με ηρεμούσε στις κρίσεις του αστροπανικού μου και με έκανε να χαμογελάω ακόμα κι όταν αυτός περνούσε τις πιο δύσκολες προσωπικές του στιγμές. Στον αντρούλη λοιπόν η πρώτη αφιέρωση.
Και η δεύτερη στην Έλενα, που το πίστεψε και το αγκάλιασε. Και γιατί γέμισε την καρδιά μου χαρά (και τα μάτια μου δάκρυα) όταν μου έστειλε μια φωτογραφία αμέσως μετά την πρώτη παραλαβή των βιβλίων.
Έμοιαζε με νοσηλεύτρια που είχε στα χέρια της ένα μωρό, τον εύθραυστο κόσμο των παιδικών μου χρόνων, έτοιμο και φρεσκοτυπωμένο, έναν ολόκληρο χρόνο μετά. Τα καταφέραμε γλκλ, ε; Φτάσαμε στο Αστρικό Χωριό και τώρα πίνουμε το τσαγάκι μας εκεί μέσα. Σου στέλνω όλες τις χουχουλιάστρες καρδιές που μπορούν να υπάρξουν. Γιατί θέλω να σε ευχαριστήσω, μιας και χάρη σ’ εσένα, εκεί που είχα 1-2 φανταστικούς φίλους, τώρα έχω ένα χωριό ολόκληρο! 🙂
Τριαλαλά. Αυτό θα πω μόνο και θα σας αφήσω για την ώρα. Ελπίζω να το κατοικήσουν πολλά παιδιά αυτό το Αστρικό Χωριό. Και να ακούω τα δυνατά γέλια τους, καθώς θα κλείνω το φως του αστρικού μου υπνοδωματίου.
Katerina Kris 
