Με την Καθαρίστρια Χάος συνέβη αυτό: Εμφανίστηκε σαν ιδέα πριν από καιρό, πάνω σε μια συζήτηση που έκανα με μια φίλη κι ύστερα, σε κάποια άλλη χρονική στιγμή, αποφάσισα να μαζέψω τα διάσπαρτα κομμάτια της από τον αιθέρα, να τη γράψω στο χαρτί και να τη στείλω στον εκδοτικό οίκο. Κι ενώ η απάντηση ήταν θετική, η Καθαρίστρια Χάος δεν πήγε πουθενά.
Για κάποιον άγνωστο, σχεδόν αψυχολόγητο λόγο, έμεινε στο συρτάρι μου για περίπου 3 χρόνια. Την είχα ξεχάσει μέσα στο δικό μου χάος, προσπαθώντας ίσως να βάλω σε τάξη ένα σωρό άλλες σκέψεις και ιδέες.
Και τότε συνέβη κάτι περίεργο. Έτσι ξαφνικά -όπως εμφανίζεται στο βιβλίο η Καθαρίστρια Χάος- εμφανίστηκε στη ζωή μου η πολύχρωμη προσωπικότητα μιας κυρίας*, μεγάλης σε ηλικία, με μακριά και πλούσια μαλλιά και ο τρόπος της, η διάθεσή της, η αριστοκρατική χαλαρότητα που αντιμετώπιζε τα όσα συνέβαιναν γύρω της και πάνω απ’ όλα, η εναρμόνισή της με το σύμπαν και με τη ζωή, με γοήτευσε. Και τότε θυμήθηκα ξανά την Καθαρίστρια Χάος.
Έτσι, όταν ξαναγύρισα σπίτι, αποφάσισα να την ελευθερώσω από το συρτάρι και να της ξαναδώσω ζωή! Όσο το έκανα βέβαια, όσο τη ζωγράφιζα, όλο και το μετάνιωνα «μα γιατί την ξανάπιασα αυτήν την Καθαρίστρια, τι μ’ έπιασε και μπήκα σ’ αυτό το χάος…;». 
Πάλευα μέσα μου κι όλο σκεφτόμουν πως δεν έχει κανένα νόημα όλο αυτό που κάνω, με βγάζει τελείως από το πρόγραμμα και καθυστερεί όλες τις άλλες μου δημιουργίες…
Αλλά τελικά, σαν από θαύμα, η Χάος κυκλοφόρησε. Βρίσκεται εκεί έξω, έτοιμη να φέρει τη δική της, αρμονική τάξη, μέσα από το χάος της. Και τώρα που την ξαναδιαβάζω, έμαθα λίγο και για μένα. Κατάλαβα πως έχω πολλά πράγματα να ξανασκεφτώ, πολλά να μάθω κι ακόμα περισσότερα να αλλάξω… 
Μα πάνω απ’ όλα, κατάλαβα διαβάζοντάς την πως πρέπει να αφεθώ. Να βουτήξω στο χάος με τα μάτια κλειστά και τα χέρια ανοιχτά και να νιώσω τη σιγουριά πως στο τέλος η Καθαρίστρια Χάος θα με πιάσει στην αγκαλιά της. Και τότε… Τότε θα είμαι η πιο Κατερίνα απ’ όλες. 🙂 
Και μ’ αρέσει να σκέφτομαι πως όταν θα τη διαβάσουν και τα παιδιά, ίσως νιώσουν κι αυτά λίγο πιο όμορφα για το μέρος που γεννήθηκαν. Θα σταματήσουν να τακτοποιούν τα χιλιάδες πρέπει και τις άπειρες κριτικές μέσα στο μυαλό τους και θα αφήσουν όλες τις μικρές ανασφάλειες της παιδικής τους ψυχής να ξεπηδήσουν εδώ κι εκεί για να δημιουργήσουν τα πιο υπέροχα και πρωτότυπα πράγματα. Πόσο χαίρομαι μ’ αυτήν τη σκέψη. 🙂 Καλή μας χρονιά!
*Ίσως κάποτε να μιλήσω λίγο περισσότερο γι’ αυτήν την υπέροχη κυρία.
Katerina Kris 